Ik zal het eerlijk bekennen, vandaag had ik niet zo’n zin.
Vandaag moest ik naar Utrecht om een 𝗶𝗻𝘁𝗲𝗿𝘃𝗶𝘀𝗶𝗲𝗴𝗿𝗼𝗲𝗽 te begeleiden. Normaal kijk ik daar altijd naar uit. Een groep begeleiden bij 𝗱𝗶𝗹𝗲𝗺𝗺𝗮’𝘀, 𝘃𝗲𝗿𝗹𝗮𝗻𝗴𝗲𝗻𝘀, 𝘂𝗶𝘁𝗱𝗮𝗴𝗶𝗻𝗴𝗲𝗻. Bijzonder om te doen.
Maar vandaag had ik dus geen zin. Ik slaap al dagen slecht vanwege een ontsteking in mijn schouder. Mijn kinderen hebben vakantie en zijn dus allemaal thuis. Mijn bed was nog zo lekker warm toen de wekker ging. Ik had gewoon geen zin.
Niks mis mee, dat zal iedereen wel eens hebben. Tegelijkertijd weet ik dat 𝗺𝗶𝗷𝗻 𝗲𝗻𝗲𝗿𝗴𝗶𝗲 en hoe ik voor de groep zit, van grote invloed is op het proces.
Een paar weken geleden kreeg ik vlak voordat ik startte met een groep een vervelend telefoontje. Ik was nog boos en met mijn aandacht bij dat gesprek toen de intervisie begon. Resultaat? De intervisie verliep stroef. Een deelnemer voelde zich aangevallen door mij, veel ongemak. Niet leuk, maar voor mij een 𝗹𝗲𝗲𝗿𝗺𝗼𝗺𝗲𝗻𝘁.
Dus vandaag heb ik gezorgd dat mijn gebrek aan zin, geen invloed heeft gehad op de groep. Hoe? 𝗠𝘂𝘇𝗶𝗲𝗸, tijd nemen om iedereen 𝘄𝗲𝗹𝗸𝗼𝗺 te heten, luisteren naar de 𝗯𝗲𝗵𝗼𝗲𝗳𝘁𝗲 van de groep.
Voldaan zit ik nu weer in de trein. Ik ben nog steeds moe en toch ga ik met meer energie naar huis. De bijeenkomst was erg waardevol.
