Een paar weken geleden ben ik een weekend gaan zeilen met een groep collegaโs. Prachtig weer en goed gezelschap!
Op twee mooie platbodems zijn we van Friesland naar Texel gevaren en weer terug. Ik was de enige aan boord zonder noemenswaardige zeilervaring. Ineens ervaarde ik wat de term โ๐ฏ๐ฒ๐๐๐๐ ๐ผ๐ป๐ฏ๐ฒ๐ธ๐๐ฎ๐ฎ๐บโ eigenlijk betekent.
โLeg even een knoop om die kikkerโ
Hoe moeilijk kan het zijn, dacht ik. En vervolgens heb ik minuten met dat touw in mijn handen gezeten tot iemand kwam helpen.
โMaak het zeil maar vast losโ
Ok, prima, deze touwtjes toch? En vervolgens ontnam ik de schipper het volledige zicht terwijl hij net de haven uit aan het sturen was.
โOh, maar je kunt het gewoon vragen hoor!โ
En dat lijkt waar, totdat er ineens actie nodig is. We zaten buiten de vaargeul, we moesten snel achter elkaar overstag (kruisen toch?). Dan moet je gewoon direct het goede doen. Dus op dat moment heb ik me maar even teruggetrokken in de kajuit. Koffie zetten, dat kan ik!
๐๐ฒ๐๐๐๐ ๐ผ๐ป๐ฏ๐ฒ๐ธ๐๐ฎ๐ฎ๐บ, best een ongemakkelijk gevoel.
Het doet me denken aan een coachgesprek met een arts-assistent. Ze had een opmerking gekregen van haar opleider dat haar kennis onvoldoende was. En ja, dat had ze zelf ook wel gemerkt. Vooral in acute situaties merkte ze dat ze tekort schoot. En juist dan is er geen tijd om het te vragen.
Deze arts-assistent was ๐ฏ๐ฒ๐๐๐๐ ๐ผ๐ป๐ฏ๐ฒ๐ธ๐๐ฎ๐ฎ๐บ. En omdat ze vond dat ze het eigenlijk wel hoorde te weten, durfde ze geen hulp te vragen. Ze was al aan het nadenken om te stoppen met de opleiding. Zonde! Gelukkig hebben we samen een plan kunnen maken richting ๐ผ๐ป๐ฏ๐ฒ๐๐๐๐ ๐ฏ๐ฒ๐ธ๐๐ฎ๐ฎ๐บ.
๐ข๐ป๐ฏ๐ฒ๐๐๐๐ ๐ฏ๐ฒ๐ธ๐๐ฎ๐ฎ๐บ, dat vind ik zelf denk ik de fijnste fase. Dat er ineens allerlei dingen lukken, waarvan je niet wist dat je ze kon!
