Zelfverzekerd stapt hij binnen en gaat rustig tegenover mij zitten. Hij kijkt mij aan met stralende ogen. Het lijkt wel alsof hij groter is dan de laatste keer dat ik hem zag.
“𝘝𝘰𝘭𝘨𝘦𝘯𝘴 𝘮𝘪𝘫 𝘩𝘦𝘣 𝘫𝘦 𝘮𝘪𝘫 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘯𝘰𝘥𝘪𝘨?”
Zijn ogen schieten heen en weer. Hij krimpt een beetje ineen en kijkt mij niet meer aan. Even lijkt hij terug te vallen in zijn oude patroon. En in een fractie van een seconde herpakt hij zich.
“𝘑𝘢, 𝘫𝘦 𝘩𝘦𝘣𝘵 𝘨𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬. 𝘐𝘬 𝘬𝘢𝘯 𝘥𝘪𝘵 𝘣𝘦𝘴𝘵 𝘻𝘦𝘭𝘧!”
Wat vind ik coachen toch een mooi vak.
