Ik ken Albert-Jan een klein jaar. En elke keer als ik hem zie word ik blij. Altijd vriendelijk, altijd geรฏnteresseerd, op zโn tijd een flauwe grap of kritische opmerking en heel vaak een vraag of observatie die mij aan het denken zet.
Vorige week was hij mee met een wandeling die ik had georganiseerd. We hadden een goed gesprek over dingen die ik lastig vind en niet vanzelf gaan. Ik heb dan de neiging om naar binnen te keren, alsof ik een soort oogkleppen opkrijg. Ook in dit gesprek merkte ik dat dat aan het gebeuren was. Mijn interne criticus had het gesprek al bijna overgenomen. En precies op het goede moment zei Albert-Jan opeens:
โWacht, het is hier echt wel heel mooi hoor! We maken even een selfie.โ
En dat was precies wat ik nodig had. Even stilstaan, even uitzoomen.
Wakker geschud had ik ineens weer oog voor al het moois om mij heen. Prachtige natuur, inspirerende gesprekken en een mooie groep mensen.
En daarmee het besef. Ja, er zijn veel dingen die niet gaan zoals ik zou willen. En tegelijkertijd ben ik heel trots op wat ik heb bereikt de afgelopen twee jaar.
๐๐๐ฒ๐ป ๐๐๐ถ๐น๐๐๐ฎ๐ฎ๐ป, ๐ฒ๐๐ฒ๐ป ๐๐ถ๐๐๐ผ๐ผ๐บ๐ฒ๐ป.
