𝗔𝗳𝘀𝗰𝗵𝗲𝗶𝗱𝘀𝗿𝗶𝘁𝘂𝗲𝗹𝗲𝗻

Afscheid nemen, we doen het de hele dag. Vaak echter niet heel bewust.

Vorig jaar nam ik na bijna 20 jaar afscheid als ziekenhuisapotheker in Tilburg. Ook al was het een hele bewuste keuze om een nieuwe weg in te slaan, vond ik het moeilijk. Het was het afsluiten van een hele mooie periode in mijn leven. Ik heb er daarom ook heel bewust bij stil gestaan. 𝙒𝙖𝙩 𝙝𝙚𝙗 𝙞𝙠 𝙜𝙚𝙜𝙚𝙫𝙚𝙣, 𝙬𝙖𝙩 𝙝𝙚𝙗 𝙞𝙠 𝙤𝙣𝙩𝙫𝙖𝙣𝙜𝙚𝙣, 𝙬𝙖𝙩 𝙡𝙖𝙖𝙩 𝙞𝙠 𝙙𝙖𝙖𝙧 𝙚𝙣 𝙬𝙖𝙩 𝙣𝙚𝙚𝙢 𝙞𝙠 𝙢𝙚𝙚?

Ik heb “𝗠𝗮𝗿𝗷𝗼𝗹𝗶𝗷𝗻 𝗱𝗲 𝘇𝗶𝗲𝗸𝗲𝗻𝗵𝘂𝗶𝘀𝗮𝗽𝗼𝘁𝗵𝗲𝗸𝗲𝗿” achtergelaten bij mijn collega’s. En ik heb iedereen symbolisch een plekje in mijn hart gegeven. Wat ik toen (in gedachten) mee heb genomen is mijn 𝙘𝙧𝙚𝙖𝙩𝙞𝙫𝙞𝙩𝙚𝙞𝙩 en 𝙯𝙤𝙧𝙜𝙯𝙖𝙖𝙢𝙝𝙚𝙞𝙙. Die had ik zelf te hard nodig.

Als je ergens weggaat na zo’n lange tijd is het vrij logisch dat er aandacht is voor afscheid. In mijn werk nu als coach, is dat veel minder vanzelfsprekend.

Dagelijks neem ik afscheid, van coachees, van groepen die ik begeleid, van cursisten, van mensen die ik ontmoet.

“𝙃𝙚𝙩 𝙬𝙖𝙨 𝙡𝙚𝙪𝙠, 𝙗𝙚𝙙𝙖𝙣𝙠𝙩 𝙚𝙣 𝙩𝙤𝙩 𝙯𝙞𝙚𝙣𝙨”

Maar af en toe merk ik dat het afscheid meer aandacht behoeft. Een coachee die ineens niet meer verschijnt, een opdracht die niet doorgaat, een contact met een bevriende collega dat verwatert, een idee dat niet uit de verf komt.

En juist voor die minder leuke momenten, neem ik bewust tijd om afscheid te nemen.

Hoe?

Ik maak de balans van geven en nemen op en maak een (klein of groot) plekje vrij in mijn hart. Dat hele proces duurt soms nog geen minuut en soms ben ik er dagen mee bezig.

Wat het mij brengt?

𝙍𝙪𝙨𝙩, 𝙩𝙚𝙫𝙧𝙚𝙙𝙚𝙣𝙝𝙚𝙞𝙙 𝙚𝙣 𝙧𝙪𝙞𝙢𝙩𝙚 𝙫𝙤𝙤𝙧 𝙬𝙖𝙩 𝙣𝙞𝙚𝙪𝙬𝙨.