In veel van mijn coachgesprekken komt het thema âđ´đ˛đđļđ˛đģ đđŧđŋđąđ˛đģâ terug. Mensen willen gezien worden, ze willen er toe doen. Ze willen erkend worden voor wie ze zijn en wat ze doen. En als mensen zich niet gezien voelen, treden er allerlei overlevingsmechanismen in werking.
De ÊÊn maakt zich heel groot, laat de hele tijd van zich horen. Zorgt dat mensen hem of haar wel moeten zien. De ander maakt zich juist heel klein. Als je onzichtbaar bent, kun je ook niet afgewezen worden.
Ook ik wil graag đ´đ˛đđļđ˛đģ đđŧđŋđąđ˛đģ. En ik doe bovenstaande allebei. Als kind al. In de klas verlegen en op de achtergrond. Maar zodra ik op een toneel stond, was de hele wereld van mij.
En dat overlevingsmechanisme werkt nog steeds zo bij mij. Als ik dingen doe die mij aan het hart gaan, plaats ik mijzelf graag in de spotlight. Maar het kan zo maar zijn, dat als het te dichtbij komt, dat ik ineens onzichtbaar ben.
Wat doe jij om gezien te worden? Weet je het of zal ik je helpen om het te onderzoeken?
