𝗥𝗲𝗱𝗱𝗲𝗿𝘀𝘀𝘆𝗻𝗱𝗿𝗼𝗼𝗺

“Heb je nog huiswerk?”
“𝘐𝘬 𝘮𝘰𝘦𝘵 𝘩𝘦𝘵 𝘎𝘳𝘪𝘦𝘬𝘴𝘦 𝘢𝘭𝘧𝘢𝘣𝘦𝘵 𝘭𝘦𝘳𝘦𝘯.”
“Ben je al begonnen?”
“𝘕𝘦𝘦…”

Nee? Maar het is al 20.00?! Dat gaat nooit meer lukken. Ik spring overeind van de bank.

“Kom, dan help ik je.”
“𝘏𝘰𝘦𝘧𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵, 𝘮𝘢𝘮.”
“Ja, maar…”
“𝘐𝘬 𝘩𝘰𝘦𝘧 𝘩𝘦𝘵 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘦𝘯 𝘵𝘦 𝘭𝘦𝘳𝘦𝘯, 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘵𝘦 𝘬𝘦𝘯𝘯𝘦𝘯.”

Geen idee wat dat precies betekent, maar ik laat het. Hij zit duidelijk niet op mijn hulp te wachten.

Ik lijd aan het “𝗿𝗲𝗱𝗱𝗲𝗿𝘀𝘀𝘆𝗻𝗱𝗿𝗼𝗼𝗺”. Ik ben geneigd om mensen ongevraagd advies te geven, omdat ik denk de oplossing te zien.

Een medisch specialist komt met een coachvraag bij mij. Hij loopt vast in zijn werk, mist voldoening. Ik spring op: “𝘒𝘰𝘮, 𝘸𝘦 𝘨𝘢𝘢𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘰𝘦𝘧𝘦𝘯𝘪𝘯𝘨 𝘥𝘰𝘦𝘯.”

Ik pak mijn vloerankers uit mijn tas en begin ze klaar te leggen. Innerlijk maak ik een vreugdedansje. Ik vind deze oefening leuk om te doen en ik weet zeker dat het hem inzicht gaat brengen.

Maar als ik mij omdraai zie ik hem in elkaar gezakt zitten. Alle energie lijkt uit hem weggestroomd.

“Wil je liever praten?”
“𝘌𝘪𝘨𝘦𝘯𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘸𝘦𝘭.”

En dus laat ik hem praten. En ik luister om te begrijpen. En langzaam wordt voor hem duidelijk welke vraag hij eigenlijk beantwoord wil hebben.