Bij het begeleiden van mensen neem ik vaak de ijsberg van McClelland als uitgangspunt. Om te begrijpen waarom iemand doet wat die doet, heb je inzicht nodig in iemands diepere lagen.
๐๐ข๐ข๐ณ ๐ธ๐ฐ๐ณ๐ฅ ๐ซ๐ฆ ๐ฃ๐ญ๐ช๐ซ ๐ท๐ข๐ฏ?
๐๐ข๐ข๐ณ ๐ฃ๐ฆ๐ฏ ๐ซ๐ฆ ๐ฃ๐ข๐ฏ๐จ ๐ท๐ฐ๐ฐ๐ณ?
๐๐ข๐ต ๐ฉ๐ฐ๐ถ๐ฅ ๐ซ๐ฆ ๐ต๐ฆ๐จ๐ฆ๐ฏ?
๐๐ข๐ต ๐ป๐ฐ๐ถ ๐ซ๐ฆ ๐ธ๐ช๐ญ๐ญ๐ฆ๐ฏ?
๐๐ข๐ต ๐ท๐ฐ๐ฆ๐ญ ๐ซ๐ฆ ๐ช๐ฏ ๐ซ๐ฆ ๐ญ๐ช๐ซ๐ง?
๐๐ข๐ต ๐ฅ๐ฐ๐ฆ๐ต ๐ฆ๐ณ ๐ต๐ฐ๐ฆ ๐ท๐ฐ๐ฐ๐ณ ๐ซ๐ฐ๐ถ?
En het mooie van coachen is, dat je jezelf ook elke keer een spiegel voorhoudt. Elke vraag die ik stel aan iemand die ik begeleid, stel ik indirect aan mijzelf.
Zo voel ik al een tijdje spanning in mijn nek. En waar ik dat vroeger vooral als vervelend lichamelijk ongemak zag, zie ik het nu maar als een kadootje.
Mijn nek vormt nu even letterlijk een blokkade tussen mijn lijf en mijn hoofd.
Mijn hoofd dat denkt:โJa maar, zit er wel iemand te wachten op dit soort persoonlijke verhalen van mij. Moet ik mijzelf wel zo kwetsbaar opstellen? Is dat wel professioneel?โ
En mijn lijf dat wil spelen, dansen en mijn intuรฏtie wil volgen.
Ik vind het doodeng om mijzelf hier zo kwetsbaar te laten zien en tegelijkertijd is het de enige manier voor mij. Waar ik energie uithaal, is het helpen van mensen bij persoonlijke ontwikkeling en zelfinzicht. En dat kan alleen als ik mijzelf ook volledig openstel en laat zien aan de ander.
