Verbinding. Het is een belangrijk begrip in mijn werk als coach. Ik geloof erin dat ik mensen alleen kan helpen als ik een verbinding met ze aanga. Maar wat is dat eigenlijk? In verbinding zijn?
Een tijdje terug begeleidde ik een medisch specialiste. Een vrouw van ongeveer mijn leeftijd. Ogenschijnlijk had ze het goed voor elkaar. Een leuk gezin, sportief, groot sociaal netwerk, succesvol in haar werk. En toch zat ze met een vraag bij mij. Het ging niet goed met haar.
Er was een aantal sessies nodig, voordat ze zich durfde te openen naar mij. Haar vertrouwen was zowel in privรฉ situaties als op het werk meermalen geschaad. En dus was ze ook bij mij op haar hoede. Met kleine stapjes kwam ze dichterbij. Ze merkte dat ik luisterde, haar niet veroordeelde, niet wegging als het moeilijk was. Ik was er voor haar.
Ze vertelde over haar jeugd. Ze vertelde over nare ervaringen in haar werk. Haar verhalen raakte mij. Ik hield haar een spiegel voor. Ik confronteerde haar met haar eigen aandeel. Ik kon haar raken. Er was vertrouwen ontstaan. Er was een verbinding ontstaan door openheid, eerlijkheid, kwetsbaarheid en respect.
Tot in die laatste sessie. Ze vertelde iets, wat ze nog niet vaak had gedeeld. Ik schrok. En een fractie van een seconde keek ik weg, als afweermechanisme om haar pijn niet echt te voelen. Zo snel als ik wegkeek, keek ik ook weer terug. Maar het was te laat, de verbinding was verbroken. Ze had haar schild weer opgetrokken.
Je kunt iemand alleen raken, door zelf geraakt te worden.
