Als ik iets mee maak, sla ik dat op in mijn geheugen als een beeld of een gevoel. Voor mijzelf werkt dit heel goed. Intern heb ik er een levendige voorstelling van en ik weet precies wat ik bedoel.
In interactie met mensen is dit niet altijd handig. Vaak weet ik niet meer precies wat er is gezegd. Het plaatje en het gevoel zijn er, de woorden zijn weg.
Ik begeleid veel verschillende mensen en groepen. Ik hoor dus veel verschillende verhalen. โMijn systeemโ van plaatjes en gevoel, werkt hier vaak niet. Mensen willen โgewoonโ dat je in een volgend gesprek nog weet wat ze hebben verteld.
En dus maak ik aantekeningen. Maar chaotisch als ik ben, vergeet ik soms op te schrijven van wie de uitspraak is. En tegelijkertijd is dat misschien wel mijn kracht. Doordat ik elk gesprek begin met een open, nieuwsgierige houding, krijgen mijn oordelen weinig ruimte.
Zo kwam ik in mijn notities onderstaande uitspraak tegen. Opgeschreven bij een cursus, lezing, oid. Ik weet niet (meer) van wie de uitspraak is, maar ik vind het wel een mooi motto:
๐จ๐๐ ๐๐ ๐๐๐๐๐๐ ๐๐๐๐ ๐๐๐ ๐๐๐๐
๐, ๐
๐๐ ๐๐๐๐๐๐๐ ๐๐ ๐๐๐๐๐๐ ๐๐๐ ๐๐๐๐ ๐๐๐๐
๐๐๐๐๐๐ ๐๐๐ ๐๐๐ ๐๐๐.
