“𝙄𝙠 𝙬𝙞𝙡 𝙯𝙤 𝙜𝙧𝙖𝙖𝙜 𝙫𝙤𝙡𝙡𝙚𝙙𝙞𝙜 𝙢𝙞𝙟𝙯𝙚𝙡𝙛 𝙠𝙪𝙣𝙣𝙚𝙣 𝙯𝙞𝙟𝙣.”
Met dat verlangen kwam een coachee laatst bij mij.
Maar wanneer ben je 𝘃𝗼𝗹𝗹𝗲𝗱𝗶𝗴 𝗷𝗲𝘇𝗲𝗹𝗳? Is het niet zo dat de context maakt welke versie van jezelf zichtbaar wordt?
In mijn studententijd heb ik dit voor het eerst heel bewust mee gemaakt. Ik speelde klarinet bij Camera Musica en danste bij STUdance. Elk jaar gaven we een dansvoorstelling in een theater in Utrecht.
In het jaar dat ik voorzitter was leek het mij leuk om een keer een voorstelling te doen waarbij we live begeleid werden door een orkest, mijn orkest. En zo geschiedde. Ik bracht de dirigent in contact met onze choreograaf (toevallig ook mijn beste vriendin). Het eindresultaat was prachtig, maar de weg er naar toe….
Al mijn 𝘃𝗲𝗿𝘀𝗰𝗵𝗶𝗹𝗹𝗲𝗻𝗱𝗲 𝘃𝗲𝗿𝘀𝗶𝗲𝘀 kwamen elkaar ineens tegen. En dat bleek zowel innerlijk als in contact met mensen te botsen. In het orkest was ik redelijk onzichtbaar, verlegen en beschouwend. In de dansgroep was ik leidend, enthousiast en doelgericht. Als vriendin zorgzaam. Mensen zagen kanten van mij, die ze niet kenden. Heel verwarrend vond ik dat indertijd.
𝗘𝗻 𝗶𝗻 𝘄𝗲𝗹𝗸𝗲 𝗿𝗼𝗹 𝘄𝗮𝘀 𝗶𝗸 𝗻𝘂 𝘃𝗼𝗹𝗹𝗲𝗱𝗶𝗴 𝗺𝗶𝗷𝘇𝗲𝗹𝗳?
Uiteindelijk hoort het allemaal bij mij. Gelukkig ken ik die verschillende kanten van mijzelf inmiddels beter, waardoor ze me minder verrassen.
Maar als ik dan toch moet kiezen?! 𝘿𝙞𝙚 𝙘𝙧𝙚𝙖𝙩𝙞𝙚𝙫𝙚 𝙫𝙚𝙧𝙨𝙞𝙚, 𝙙𝙞𝙚 𝙝𝙖𝙖𝙧 𝙞𝙣𝙩𝙪ï𝙩𝙞𝙚 𝙫𝙤𝙡𝙜𝙩, die vind ik wel heel leuk. Ja, als die naar buiten komt ben ik wel volledig mijzelf.
En? Hoe is dat bij jou?
